En dan is hij er niet meer….

24 april 2016

Afgelopen donderdagavond, rond een uur of 8 stond ik op het punt om naar een goede vriend van mij te gaan. Plots sloeg m’n telefoon op hol en het ene naar het andere appje kwam binnen: PRINCE IS DOOD! Veel mensen weten dat ik al sinds de tachtiger jaren groot fan van Prince ben, dus vandaar dat zij dit trieste bericht met mij deelden. Ik stond aan de grond genageld, vol ongeloof. TV aan, De Wereld Draait Door, in de hoop dat zij het er niet over zouden hebben. Want dan zou het misschien niet waar zijn en dan was het wellicht een of andere ziekelijke social media grap.

Maar ze hadden het er wél over, dus het was wél waar…. Vervolgens keek ik natuurlijk op Twitter en daar was #prince trending, met stip bovenaan. Twitter ontplofte, dus het was inderdaad waar. Ik was in shock! En dat verbaasde mij enigszins… Ik had dat niet met de dood van David Bowie of met Johan Cruijff. Natuurlijk hebben deze iconen voor de wereld veel betekend, maar Prince betekende voor mij veel. En daarom raakte het me waarschijnlijk zo…

Veel prachtige herinneringen heb ik aan Prince, aan zijn muziek, aan zijn concerten. Als het maar even kon, ging ik daar naartoe, soms wel drie avonden achter elkaar, zoals in 1987 de Sign of the Times tour in Ahoy. En ieder concert was weer anders, ook al ging je drie avonden achter elkaar. In 1988 de Lovesexy Tour, waar ik de concerten in de Kuip en in Dortmund bezocht, in 2010 in het Belgische Werchter en natuurlijk het concert tijdens North Sea Jazz in 2011 . De laatste keer dat ik Prince zag was in de Ziggo Dome in 2014. Sommige mooie concerten heb ik ook gemist: zoals die van ’21 nights in London’ in 2007. Of de vele after parties die Prince in Nederland gaf als hij in Nederland had opgetreden, zoals in het Paard van Troje in Den Haag of Nighttown in Rotterdam, daar ben ik helaas nooit bijgeweest. Maar er ging geen week, soms geen dag, voorbij dat ik zijn muziek niet draaide. En dan vooral in de auto, met niemand erbij. Prince en ik, wij samen.

Ik zal ze missen, al die prachtige momenten die niet meer komen gaan. Vanaf nu bestaat alleen nog de herinnering. En die leeft voort, net als zijn waanzinnige muziek. Ik sluit af met een wel zeer toepasselijk refrein van één van de mooiste Prince songs:

Sometimes it snows in April
Sometimes I feel so bad, so bad
Sometimes I wish life was never ending
And all good things, they say, never last

Veel dank,

Marc Noyons

 

Terug naar alle blogs